علی حسینی؛ به دنبال مقصر بدون توجه به عملکرد خودش - وبلاگ استش

به گزارش وبلاگ استش، سعید علی حسینی در شرایطی می گوید نمی دانسته باید چه اقداماتی برای کسب سهمیه حضور در المپیک انجام می داده که ماه ها همه از او بی خبر بودند.

به گزارش وبلاگ استش، بعد از آنکه اعلام شد ایتالیا و سوئیس درخواست کیانوش رستمی و سعید علی حسینی را برای حضور در مسابقات گزینشی نپذیرفته اند و اگر فدراسیون جهانی وزنه برداری به ماجرا ورود نکند، این دو ورزشکار عملا شانس حضور در المپیک را از دست می دهند، هر دو در مصاحبه هایی نسبت به اتفاق رخ داده انتقاد نموده و همه را در این میان مقصر دانسته اند، جز خودشان.

در خصوص کیانوش رستمی احتیاج به شرح بیشتر نیست. او خرجش را سال هاست از بقیه وزنه برداران ایران جدا نموده و حتی مسائل پزشکی و انتخاب وزنه اش که طبیعتا امور تخصصی است را هم خودش انجام می دهد. در خصوص قهرمان المپیک 2016 ریو بارها و بارها نوشته شده و حالا فدراسیون وزنه برداری نیز مخالف صددرصدی ادامه این شیوه است اما کیانوش به دلیل حمایت هایی که در کنار خود احساس می نماید، همچنان به رویه قبلی ادامه می دهد.

درباره سعید علی حسینی اما ماجرا به شکل دیگری است. او مسئله ای برای تن دادن به تمرینات تیم ملی ندارد، اما در ماه های منتهی به مسابقات آسیایی، در حالی که اگر در این رقابت ها وزنه نمی زد، عملا شانسی برای حضور در المپیک و پر کردن 6 میدان گزینشی نداشت. در حقیقت موضوع برای علی حسینی تازگی ندارد. او حدود 8 ماه قبل نیز در معرض از دست دادن المپیک قرار گرفته بود. مدت ها در تمرینات تیم ملی غیبت داشت و کسی نمی دانست کجاست، تا اینکه پدرش، عزیز علی حسینی بیان کرد برای امور شخصی به باکو سفر نموده است. مربی سازنده وزنه برداری اردبیل در حالی که کادرفنی تیم ملی غیبت سعید را در اردو غیرموجه می دانست، گفته بود زمانی که سعید به باکو رفت هیچ خبری از تشکیل اردو نبود و نمی دانست قرار است اردو تشکیل گردد، به همین خاطر سفرش را هماهنگ نکرد.

غیبت علی حسینی در شرایطی رخ داده بود که بعضی معتقد بودند او دیگر قصد ادامه وزنه برداری را ندارد. هرچند خیلی ها امیدوار بودند سعید بعد از سرانجام دوره طولانی محرومیتش و باتوجه به استارت خوبی که در مسابقات جهانی 2017آناهیم داشت (مدال نقره) بتواند مدال هایی که در تمام این سال ها استحقاقش را داشت، به دست بیاورد، اما به نظر می رسید سن و سال و دوری طولانی مدت که ضریب مصدومیت را در رشته سنگین وزنه برداری بالا می برد، این اجازه را نمی دهد که او به رکوردهای مد نظر برای کسب عنوان قهرمانی برسد. او بعد از کسب مدال نقره بازی های آسیایی جاکارتا، به مسابقات جهانی 2018 نرفت، بعد از آن نیز رقابت های جهانی 2019 پاتایا را هم از دست داد چرا که در رکوردگیری تیم ملی شرکت نکرد.

ضمن اینکه حالا دیگر لاشا تالاخادزه گرجستانی به پادشاه بی بدیل دسته فوق سنگین وزنه برداری جهان تبدیل شده بود و همین باعث می شد علی حسینی بداند کوشش او حالا می تواند برای کسب سکوهای دوم به بعد باشد چرا که رسیدن به رکورد تالاخادزه، کار سختی به نظر می رسید.

در چنین شرایطی همه چیز حکایت از شانس کم و البته انگیزه کمتر علی حسینی برای رسیدن به المپیک داشت و در حالی که او حضور در مسابقه گزینشی را از دست داده اما فدراسیون را در این خصوص مقصر می داند. در حالی که فدراسیون تا مدت ها نمی دانست علی حسینی چه تصمیمی برای آینده اش دارد و تصمیمات و غیبت هایش، نشان از تردیدش برای ادامه کار داشت و پیش از این نیز میدان های نسبتا زیادی را از دست داده است.

رکوردهای امروز سعید علی حسینی نامعین است که در بهترین شرایط نیز فاصله زیادی با رکوردهای تالاخادزه دارد. ورزشکاری که هدفش المپیک باشد، قطعا در فاصله یک سال یا یک سال و نیم تا المپیک، برنامه کاملا واضح و معینی دارد. همانطور که احسان حدادی که بعضی او را تمام شده می دانند، مدت هاست برای تامین هزینه هایش از سوی فدراسیون دوومیدانی و کمیته ملی المپیک، می جنگد. حسن یزدانی بدون حاشیه طلای جهانی اش را تکرار می نماید، سهراب مرادی نمی خواهد تن به جراحی بدهد که نکند حضورش در المپیک تحت الشعاع قرار گیرد و... .

با همه این تفاسیر، از یک ورزشکار حرفه ای که می داند باید با برنامه ای معین و روتین برای حضور در المپیک تمرین کند، انتظار نمی رود فدراسیون را مقصر کم کاری های خود بداند. گویی علی حسینی و کیانوش رستمی دیواری کوتاه تر از فدراسیون برای توجیه اشتباهات خود نمی یابند، اما این حرف ها نیز تاریخ مصرف دارد و با مروری کوتاه بر اتفاقاتی که در این مدت رخ داده معین می گردد علی حسینی بیشتر باید از خودش طلب داشته باشد نه از فدراسیون وزنه برداری، چرا که هنوز تکلیفش با خودش را نمی داند.