من تازه اول راه هستم - وبلاگ استش

به گزارش وبلاگ استش، سریعترین مرد ایران در المپیک یا بهتر بگوییم قبل از المپیک، اسیر بدشانسی شد. کرونا بد موقع سر وقت حسن تفتیان آمد.

به گزارش وبلاگ استش به نقل از روزنامه وبلاگ استش ،حدود 20 روز قبل از رقابت ها. با او درباره آن روزها، ایام المپیک و آینده اش گفت و گویی داشتیم.

قبل از المپیک کرونا گرفتی، روزها برایت چطور گذشت؟ بحث این بود که به المپیک نروی؟

خیلی خیلی سخت بود. به من گفتند شاید نتوانی به المپیک بروی. این یک شوک روحی عظیم برایم بود. باید در قرنطینه می ماندم. نمی توانستم از اتاقم خارج شوم. البته پدر و مادرم در خانه بودند و این موضوع خیلی به من یاری کرد. دور از همه سعی کردم ذهنم را آرام کنم. نمی توانستم هیچ تمرینی کنم. اگر تمرین می کردم حالم بدتر می شد. دور اتاق که راه می رفتم نفسم بالا نمی آمد. بیشتر برای خودم تصویرسازی می کردم. تصمیم گرفتم چیزی دیدن کنم تا از نظر روحی برایم خوب باشد. شاید باورتان نگردد که سریال مرکز را از سال 90 تا فصل آخر دیدم. حتی در توکیو هم سریال مرکز را می دیدم. داستان خیلی جالبی دارد. کمدی و طنز حالم را بهتر کرد.

کرونای خفیف گرفته بودی یا قوی؟

سه چهار روز اول تب و لرز داشتم. احساس ضعف و بی حالی می کردم. تقریبا سه چهار روز بعد حالم بهتر شد و فقط حس چشایی و بویایی نداشتم. خلاصه کرونا باعث شد دو هفته تمرین نکنم.

بعد از کرونا چند روز تمرین داشتی؟

سه روز در تهران و سه روز هم در توکیو.

خودت فکر می کنی اگر کرونا نمی گرفتی، چه اتفاقی در المپیک برایت می افتاد؟

دوره های قبل شما با رکورد 2/10 به نیمه نهایی می رفتید و با رکورد زیر 10 ثانیه به فینال می رسیدید. اگر تمرینم را منظم داشتم و رکورد خودم را می زدم حتی شانس فینال هم داشتم.

چرا بیشتر دونده ها نمی توانند در المپیک حتی رکورد خود را بزنند؟

برای رکورد زدن در دوومیدانی احتیاج است در ایده آل ترین شرایط باشی و برای هر ورزشکار دلایلی دارد. علت من این بود که به هر حال مربی ام در المپیک نبود. با این که سه چهار روز قبل از مسابقات به توکیو رفتم با این حال هنوز بدنم به اختلاف ساعت و شرایط آب و هوایی عادت ننموده بود. برخی دونده ها حتی سه هفته زودتر به توکیو آمده بودند و کمپ تمرینی داشتند . این دلایل به همراه کرونایی که گرفتم باعث شد نتوانم رکورد خودم را بزنم.

قهرمانی دونده ایتالیایی در دوی 100 متر واقعا عجیب بود. چطور ممکن بود با وجود آمریکایی ها او قهرمان گردد؟

این بحث تخصصی است و باید ساعت ها درباره اش صحبت کنیم ولی هیچ کسی نمی تواند یک شبه قهرمان المپیک گردد. نمی توانیم بگوییم دونده ایتالیایی شانسی قهرمان شد. شک نکنید طلای او به علت سال ها برنامه ریزی، کار و امکانات و اردوهای منظم زیادی بود که داشته است. خود من برای المپیک از آبان سال قبل آغاز کردم. چند ماه بدون مربی در تهران بودم. بعد اردویی 40 روزه در فرانسه و قبل از عید داشتم. بعد از عید هم اردویی 70 روزه در همان کشور داشتم. قرار بود از فرانسه مستقیم به توکیو بروم ولی جور نشد و 20 روز قبل از المپیک به تهران آمدم که بدون مربی بودم. در المپیک هم مربی نداشتم.

در بازگشت به تهران هم که کرونا گرفتی.

خودم فکر می کنم در پرواز به تهران کرونا گرفتم چون دقیقا قبل از سفر تست دادم و منفی بود.

بعد از حذف تو و احسان انتقادهایی شد که چرا باید برایتان هزینه می شد. ندیدم در مصاحبه هایت در این باره صحبت کنی. شاید الان زمانش باشد که نظرت را درباره این انتقادها بگویی.

به گفته خود مسؤولان، ورزشکارانی مثل من و شاحسان حدادی سرمایه های ورزش هستیم. اگر هزینه صرف ورزش و تمرین و اردو نگردد، چه امیدی به پیروزیت هست؟ زمانی پول اسراف می گردد که یکی مثل ویلموتس را می آوردیم و میلیون ها یورو به او پول می دادیم و بازدهی نداشت. آنجا می گردد انتقاد کرد نه از ورزشکاری که در این کشور به دنیا آمده، سال ها بدون حمایت پیشرفت نموده و الان به جایی رسیده که باید مورد حمایت باشد. یکسری حرف هایی می زنند که درست نیست. اصلا این حرف درستی نیست که چون هزینه نموده ایم باید مدال بیاوریم. مگر ماشین است که پول بدهی و آن طرف مدال برایت درست نمایند؟ خیلی از تاپ های دنیا در المپیک نتیجه نمی گیرند. جوکوویچ بعد از این همه قهرمانی در گرند اسلم ها در المپیک سوم هم نشد. در دوی 100 متر دونده آمریکایی با رکورد 77/9 ثانیه به فینال نرسید. فکر کنم اگر ما در حد آنها خراب می کردیم، دارمان می زدند. در المپیک هزار و یک اتفاق ممکن است بیفتد. 10 جا رفتیم پیروز شدیم، یک جا نشد. در کل از عملکردم در توکیو راضی هستم و اینجا باید از همه کسانی که حمایتم کردند تشکر کنم مخصوصا کمیته ملی المپیک و فدراسیون دوومیدانی که تمام تلاششان را برای آمادگی ورزشکاران انجام دادند

یکی از اتفاقات جنجالی این دوره، تخته استارت ها بود و حذف شدن چند دونده بنام.

این تخته ها سنسور فشار دارد. اگر شما زودتر از 10 صدم ثانیه از شلیک تپانچه حرکت کنید، خطاست. طبق آنالیز ها سرعت عکس العمل دونده ها بعد از شلیک بین 12 تا 16 صدم ثانیه است. برای خود من 14 صدم ثانیه بوده. شما اگر زیر 10 صدم حرکت کنید، حذفید. اتفاقا یکی از بدشانسی های من دقیقا حذف خط کناری ام بود. او خطا کرد و باعث شد کارت قرمز بگیرد. من هم یکجورهایی از دور مسابقه خارج شدم. شما وقتی یک دسته کنار هم هستید، رقابت می کنید و زمان بندی دست تان است در لحظه آخر ممکن است بیشتر یا کمتر فشار بیاورید. منتها من تنها در یک طرف بودم و این باعث شد تا به اصطلاح دو و میدانی کاران از مسابقه خارج شوم. من فقط دو صدم ثانیه کم آوردم. اگر آن اتفاق نمی افتاد به احتمال زیاد صعود می کردم.

در این دوره که تکنولوژی فوق العاده بود، نکته متفاوتی هم وجود داشت؟

بله. مثلا پشت شماره های ما GPS زده بودند. سرعت سنج داشت. نشان می داد شما کی به اوج رسیده اید. اطلاعات و دیتای جالبی به همه ورزشکاران می دادند.

آینده را چطور می بینی؟

من تازه اول راه هستم. می توانم دو المپیک دیگر را هم تجربه کنم. سال آینده هم بازی های آسیایی را داریم. مسابقات قهرمانی داخل سالن و فضای باز آسیا و دنیا هم هست. تازه آمده ام تا مسابقه بدهم.

سعید اکبری - گروه ورزش / روزنامه وبلاگ استش